De Colruyt op zaterdag rond 11u

Normaalgezien probeer ik mijn boodschappen te doen op zaterdagmorgen. Om 9u. Als de Colruyt zijn deuren opent. Dat lukt niet altijd en dan zijn zaterdagnamiddag (late namiddag) en vrijdagavond een goed alternatief.

Vandaag echter moest ik eerst naar de Post (enkel open in de voormiddag) en naar de apotheker (enkel open in de voormiddag) voor ik naar de Colruyt trok. Ik arriveerde aan de parking van Colruyt om 10u30. De parking stond vol. Bomvol. En er reed al een hele serie auto's rond, op zoek naar een parkeerplaats. Ik had geen zin om daar tussen te gaan staan en reed een blokje om. Bij terugkomst aan de parking van de Colruyt zag ik heel wat open plaatsen en kon ik op mijn gemakske parkeren.

Dan volgde de strijd om het karretje. Niet zozeer het karretje zelf, want karretjes zijn er in overvloed, maar wel de strijd om met het karretje zo snel mogelijk ín de winkel te geraken en tegelijkertijd obstakels zoals andere karretjes, mensen met boodschappentassen, lege dozen, het goede-doel-standje enz uit de weg te gaan.

Als je dan in de winkel bent geraakt, probeer je je kar door de rayon te manoeuvreren langs weer andere karren, zoekende en kijkende mensen, bevoorradingskarren, proeverijstandjes, lege dozen, lege kratten, ...

Het is een waar hindernissenparcours waarbij ik me steeds afvraag waarom mensen niet even kijken of ze niet de hele rayon blokkeren wanneer ze hun kar parkeren om op hun gemak alle labels van de verschillende produkten te lezen. Of gewoon voor hun kijken als ze hun kar door de rayon duren zodat ze niet tegen andere klanten botsen. De oude dame die haar boodschappen in mijn kar zette, bleef zich er maar voor excuseren toen ik haar er op wees dat haar kar wat verder stond.

Afin, ik heb het gehaald, we zijn heelhuids thuis geraakt. Mijn geduld is nog niet helemaal op en de zen heeft z'n werk gedaan.

Nu nog alle boodschappen wegzetten. En laat dat nu het karweitje zijn dat ik het vervelendste vind van allemaal.