Eindwerkstress

Op 27 mei ten laatste moest het eindwerk, in twee exemplaren, worden overhandigd aan "het secretariaat". Voor de datum, 27 mei, moest ik op mijn geheugen terugvallen, want deze was nergens meer terug te vinden in mijn papierberg. Maar het was toch zeker 27 mei. Dacht ik toch.

Dat het in twee exemplaren moest overhandigd worden, daar was ik wél zeker van. Dat had ik wél op papier "Het eindwerk wordt in 2 ingebonden exemplaren, met genummerde bladzijden, ingediend aan de balie op de vooraf vermelde datum." Lijkt me duidelijk.

Dat de treinen vandaag kuren hadden waardoor Echtgenoot later thuis was, was vervelend, maar uiteindelijk niet relevant omdat de printer het tóch niet deed en ik tóch niet op tijd kon vertrekken. Dat onze printer vandaag dus kuren had, was vervelend en zorgde wel even voor stress. Maar uiteindelijk had ik twee keurig afgedrukte eindwerken. Dat onze perforator spoorloos verdwenen bleek, was ook vervelend en zorgde ook wel even voor stress, maar van de buren mochten we wel een gaatjesknipper lenen.

Dus vertrok ik rond 20u15 richting Leuven. Met twee keurig ingebonden eindwerken. Zonder plastiek of ijzer, zoals vermeld in de regels. Dat ik hierdoor de les, die om 19u begon, miste, was jammer, maar helaas.

Ik deponeer de eindwerken op de balie van het secretariaat. Ik ben op tijd. De deadline is gehaald. Ondanks alle stress zijn mijn eindwerken op tijd binnen.

De dame achter de balie vraagt "En waar is het derde exemplaar?". Huh? Derde exemplaar? In mijn papieren stond toch duidelijk 2 exemplaren. Maar nee, het moesten er echt wel drie zijn.

"Kan ik dat derde exemplaar dan morgen binnenbrengen, dat is eigenlijk wel een dag te laat, maar kan dat?", want ik had geen zin om nog eventjes rap op en af te rijden om een derde exemplaar te halen.

"Tuurlijk mag dat nog, die eindwerken blijven hier toch nog effekes liggen."

Zucht.